۹ مرداد ۹۰ - ۱:۴۹َ بامداد

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

دیوار

خدایا دنیا دارد توی بدبختی خفه می شود،  

اما تو خودت را ناراحت نکن؛  

چون من به تنهایی تو را  شکر می گویم به خاطر خلق داریوش اقبالی و فرامرز اصلانی...

  پ.ن: "تو هجومِ این همه حرف 

           هر جوابی یه سقوطِ 

           تو بگو هرچی که می خوای 

           من که سنگرم سکوتِ"

شب های مرداد

    این شب ها حتی خواب هم به مهمانی چشم هایم نمی آید  

    ماه نیز پشتِ پنجره ست  

    داخل نمی آید 

    گرچه تاریک است ولی  

    تو شمع های این جاده را روشن نکن  

    .

    . 

    . 

    اگر این روز ها فرصتی می داد  

    با قاصدک می گفتم  

    راز ِ دوست داشتنت را... 

اینها را فقط برای شما چاپ می کنم

   اگر که درد، از این گریه تا عصب برسد 

   اگر که عشق، لبالب شود به لب برسد 

   که سال ها بدوی، قبل خط ّ پایانی 

   یواش سایه ی یک مرد از عقب برسد 

   شبانه گریه کنی تا دوباره صبح شود 

   که صبح گریه کنی تا دوباره شب برسد! 

   که هی سه نقطه بچینی اگر... ولی... شاید... 

   کسی نمی آید، نه! کسی نمی آید... 

                                                                        "سید مهدی موسوی" 

مرسی

   مرسی 

   مرسی 

   مرسی  

   مرسی برای خوب بودنم 

   خدایی که کاشکی باشی ممنونم 

   و امشب من خوبــــــــــــــــــــــــــــم... 

                                 مثلِ پروانه ای رها در باغ 

                                 می خواهم برقصم 

                                                        شاد 

                                                              با لبخندی 

                                                                          حتی اگر آرزوهایم را آسمانِ آبی پس بزند...  

When marimba rhythms start to play 

Dance with me, make me sway 

Like a lazy ocean hugs the shore 

Hold me close, sway me more 

مهتااااااااااااااااب لالا ، گنجییییییییییییشک لالا...

      گهواره ام را کاش کسی تکان می داد ... 

گلدان ِ من

   بر تکه ابرهای سفید آسمانِ زندگیت راه می روم؛ 

                                                                   تو اما 

                                                                   قول بده 

                                                                              گلدان ها را آب باشی و نور... 

                                                                    قول بده 

                                                                              گل هایم را فراموش نمی کنی... 

   نمی خواهم بدبین باشم 

   اما 

   خشک شدنِ گلدانِ لبِ پنجره بدیمن بود...