تنهایی سکوت می طلبد!

شنیدم

من صدای هق هقِ دخترکی را شنیدم که هرگز نگریست

من صدای مردی را با سُرفه های خشک آن سوی دیوار شنیدم

و صدای نگاهِ او روی چشم های دختری زیبا...

کسی بیاید روی این صداها خط بکشد

دنیای من سکوت می خواهد

و بعدش یک جارو لطفا

می خواهم خُرده های نگاهش را از روی سنگفرشِ دلم پاک کنم

و البته! همان تصویر مبهم و  نصفه نیمه کاره از طرحِ لبخندش، یادم باشد آن را هم از این روزهایم جارو کنم!

باید دست آویزی باشد، یا حداقل راهِ فراری، یو نو؟؟