بار دیگر شهری که دوست میداشتم!

تو یک شعر را که نا تمام یاد گرفته ای می خوانی. می رسی و مشتِ گره شده ات را پیش میاوری.  

-          اگر گفتی توی دست من چیست؟

-          آب نبات.

-          نه.

-          پسته.

-          نه.

-          سنجاق سر مامان.

-          نه، نه، نه، نه...

و مشتت را باز می کنی. خالی ست. بگذار که انسان ساده ترین دروغ های خوب را باور کند.